Waarom ik mijn depressie dankbaar ben

Wisten jullie dat ik nu al ongeveer een jaar ziek thuis zit? Het afgelopen jaar is aan één kant mega snel omgegaan, maar aan de andere kant ook ontiegelijk langzaam. Zo ben ik vorig jaar begonnen met dagen die een eeuwigheid duurde en tegenwoordig heb ik veel minder uren op de dag dan ik wil. Als ik er ook zo over nadenk, kan ik me eigenlijk vrij weinig herinneren van de periode een jaar geleden, het voelt allemaal een beetje wazig, ver weg, maar toch dichtbij. Want mijn ziekte is nu eenmaal een stukje van mij geworden, iets wat mij heeft gemaakt tot wie ik nu ben en eerlijk? Ik zou niemand anders willen zijn.

Een beetje voorgeschiedenis

Een jaar geleden kreeg ik te horen dat ik bij mijn toenmalige werkgever geen vast contract kreeg, iets wat toen voelde als een steek in mijn rug, aangezien ik (ondanks mijn depressie) toch iedere dag ben komen werken en mijn best deed, voor hoeverre dat natuurlijk lukte. Dus toen ik te horen kreeg dat ze mij alsnog niet meer wouden hebben, klapte mijn hele kaartenhuis in elkaar. Alle laatste beetjes energie wat ik had, had ik in mijn werk, collega’s en klanten gestopt. En zoals jullie vast wel kunnen verwachten, schreeuwde het monstertje in mijn hoofd nog harder dan tevoren. ‘Zie je nu wel dat je niet goed genoeg bent? Je best doen? Pfff… dat stelt echt niks voor. Voor jou 10 anderen die niet een mislukking zijn. Jij bent echt niet bijzonder genoeg om te houden.’

Dat was toen. Nu? Nu ben ik zó intens blij dat ik daar niet meer werk. Die omgeving was niet geschikt voor mij en al helemaal niet voor mijn mentale gezondheid. Ik ben namelijk iemand die zich 150% inzet voor een werkgever, iemand die beloont wilt worden voor haar harde werk en waardering wilt krijgen. Niet iemand die bij 150% te horen krijgt dat dat nog steeds niet genoeg is, want als 150% lukt, 200% ook wel moet lukken dan. Nee, ik wil ergens werken waar mijn harde werk wordt gewaardeerd en zich loont. Iets wat niet voelt als een last, maar iets wat ik leuk vind om te doen en waar geen vriendjespolitiek heerst. Het leven is immers veel te kort, vinden jullie ook niet?

Van mijn diepste dal tot mijn (letterlijke) hoogtepunt

Het is dan ook iets meer dan een jaar geleden, dat ik thuis op het balkon zat en het allemaal niet meer aankon. Als het aan mij toen had geleden, was ik er vandaag niet meer geweest. Het is dat toentertijd zowel Wouter als mijn moeder, mij gesmeekt hebben om het vol te houden en door te gaan met dit gevecht. Voor hun heb ik volgehouden, voor mezelf had ik het eigenlijk al opgegeven. Dat was ongeveer in het voorjaar, ik kan me er niet veel van herinneren behalve dat het warm was, en dat ik zo baalde dat ik er niet van kon genieten.
Ongeveer driekwart jaar later, stond ik boven op een berg, keek ik naar het prachtige uitzicht en voor het eerst sinds dat jaar, was ik blij dat ik er nog was om dat mee te maken. Nog steeds als ik er aan denk, wordt ik er emotioneel van. Want dat was echt mijn hoogtepunt van het afgelopen jaar. (lees ook: blij dat ik leef)

Mezelf opnieuw leren kennen

Zowel dankzij mijn therapie, omgeving en mijn medicatie, ben ik er nog en voel ik me een heel ander mens dan tevoren. Ik heb niet meer de neiging om gemeen of bitchy te doen, ik ben niet meer bang voor mijn omgeving of over wat mensen van me zullen denken. Ik ben gewoon ik, soms druk en aanwezig en soms stil en emotioneel. Ik voel me veel meer compleet dat ooit tevoren en een stuk zelfverzekerder dan tevoren. En vergis je niet, ook jullie hebben daarin een groot aandeel. Juist door jullie lieve woorden, steun en acceptatie, durf ik mezelf te zijn en jeetje, wat vind ik het heerlijk! (lees ook: liever dan ik dacht)

Mijn toekomst

In augustus durfde ik eindelijk weer een beetje te dromen over mijn toekomst (dat lees je hier). Al had ik nog geen idee wat dat zou worden, maar ik had in ieder geval het besluit gemaakt om te gaan vechten en om door te gaan. Mijn toekomst toen was om te leven en om (uiteindelijk) gelukkig te zijn. En natuurlijk, in de maanden daarna, heb ik nog vaak genoeg een terugval gehad, maar mijn diepste periode lag in ieder geval al achter mij en dat was al een gehele prestatie op zich.

Tegenwoordig is mijn toekomst al wat meer gevuld, zo ben ik momenteel druk bezig met het uitbreiden van mijn social media kanalen om jullie nog beter te bereiken en ben ik al een klein beetje bezig met bedenken hoe ik hier mijn werk van kan maken. Want dat is wel echt iets wat ik wil en waar ik alles voor wil doen. Wie anders, zal mijn harde werk beter belonen dan ikzelf? Momenteel ben ik voornamelijk bezig met het uitbreiden van mijn portfolio (want je moet natuurlijk iets hebben om te laten zien), maar ik zie mijn toekomst nu (eindelijk) rooskleurig.

Nog lang niet beter

Hoe meer ik praat met mensen met een depressie, hoe meer ik mij afvraag in hoeverre iemand ook helemaal beter wordt. Ik denk dat het een kwestie wordt van mee leren omgaan en goed op jezelf te letten wanneer het weer even wat zwaarder wordt. Momenteel heb ik meer het idee dat ik nog last heb van mijn PTSS, dan van mijn depressie. Ook ik heb nog zware momenten ertussen. Dagen dat ik eigenlijk geen energie heb of het rustig aan moet doen. Die dagen doe ik het gewoon nog even rustig aan en pak ik regelmatig mijn rust. Zolang ik dat doe, gaat het over het algemeen goed.

Officieel ben ik nog in de ziektewet en ik heb geen idee wanneer ik hier uit ga of wellicht hulp krijg van het UWV om mijn bedrijfje te starten. Maar weet je? Daar probeer ik mij gewoon niet zo druk over te maken, pas wanneer het zover is, zal ik mij er druk om maken en tot die tijd, geniet ik even van de tijd die ik heb en probeer ik met mijn dagritme wat stabiliteit te creëren (wat de ene dag beter gaat dan de ander).

Dankbaar

Als ik niet ziek was geworden, had ik waarschijnlijk nog steeds te hard gewerkt voor te weinig waardering, had ik mijn creativiteit niet opnieuw gevonden en had ik niet mijn dromen durven te achtervolgen. Dan had ik niet de band met Wouter en mijn vriendinnen die ik nu heb en was ik nooit de persoon geworden die ik nu ben. Dus hoe gek het ook klinkt, ik ben blij dat ik depressief ben geworden. Soms is het nodig om de dood in de ogen te kijken, voordat je het leven kunt lijden waarvoor je op deze aarde bent.

Herkennen jullie je hierin? Dat je iets moeilijks meegemaakt hebt waar je een positieve draai aan hebt weten te geven? Hoe ben jij hier mee omgegaan?