Een dubbele nationaliteit: als wc papier onder mijn schoen

7 april is er een bericht uitgekomen op RTLnieuws.nl, de PVV wilt dat Nederlanders met een dubbele nationaliteit hun kiesrecht verliezen als ze geen afstand nemen van hun tweede nationaliteit. Om dit te bereiken wilt hij de Grondwet wordt aangepast om dit mogelijk te maken. Maar wat nu als je van je dubbele nationaliteit af wilt, maar dit niet mogelijk is? Wat nu als die keuze voor jou gemaakt is geworden en je hier niet vanaf kunt komen? Als halfbloedje heb ik dus ook een dubbele nationaliteit, iets wat wellicht leuker en spannender klinkt dan het werkelijk is. Want hoe is het leven nu voor mij als iemand met een dubbel paspoort?

Het leven van een halfbloedje

Toen ik 14 jaar was, ging ik met mijn moeder mijn eerste identiteitsbewijs aanvragen. De mevrouw van de gemeente moest natuurlijk controleren dat ik echt was wie ik zei dat ik was en stelde mij een aantal vragen. Waar heb je geleefd? Waar komt je moeder vandaan? Wanneer ben je geboren? Et cetera. Allemaal logische en simpele vragen waar ik het antwoord op wist, totdat ze kwam met de vraag: hoeveel nationaliteiten heb je? “Ééntje,” zeiden ik en mijn moeder volmondig. Die dag kwam ik erachter dat ik niet één nationaliteit heb, maar twee.

Natuurlijk heb ik altijd al geweten dat ik een half bloedje ben, half Nederlands (van mijn moeders kant) en half Marokkaans (van mijn vaders kant). Maar het feit dat ik dus ook twee nationaliteiten heb, was nieuws voor mij en voor mijn moeder trouwens ook. En hoewel het voor sommigen helemaal niet belangrijk is of je er één of meerdere hebt, was ik er eigenlijk niet blij mee. Ik voel me namelijk 100% Nederlandse, een echte kaaskop. Ja, ik heb absoluut af en toe een Marokkaans temperament, maar verder is mijn affiniteit met mijn Marokkaanse afkomst ver te zoeken. Dus ik wou er vanaf, gewoon lekker normaal zijn en maar één nationaliteit hebben. Ik ben namelijk over het algemeen al niet van de labeltjes van mensen, en het feit dat ik een label had die ik niet bij mij vond passen, was (netjes gezegd) niet prettig.

Verwijderen van mijn dubbele nationaliteit

Volgens de dame van de gemeente kon ik dit aanpassen door contact op te nemen met de Marokkaanse Ambassade. Dus toen wij eenmaal thuis kwamen, heeft mijn moeder meteen geprobeerd contact met hun op te nemen. Na ruim een uur aan de telefoon in de wacht te zitten (met de hele tijd het Marokkaanse volkslied als deuntje), merkten we dat dit niet de oplossing ging worden. Maar hoe nu verder?

Vergeet trouwens niet dat in deze tijd, de hele discussie over een dubbele nationaliteit in volle gang was door Geert Wilders, die toen al van de daken riep dat mensen met een dubbele nationaliteit uitgezet moesten worden naar hun ‘eigen’ land als ze geen afstand zouden nemen van hun tweede nationaliteit.

Wat blijkt?

Marokko is één van de landen ter wereld waar je dus niet van je nationaliteit af kunt komen. In de Marokkaanse wet staat dat de Marokkaanse Nationaliteit een voorrecht is en dat je hier dus geen afstand van kunt nemen. Daarnaast is het ook zo dat als ik (in de toekomst) kinderen zou krijgen, zij dus ook automatisch een dubbele nationaliteit krijgen, hun kinderen vervolgens ook en ga zo maar door. Waardoor over 100+ jaar, er nog meer Marokkanen in Nederland zouden zijn, zonder dat ze dat waarschijnlijk zelf weten. Gelukkig heb ik een maas in de wet gevonden, namelijk dat bastaard kinderen geen recht krijgen op een Marokkaanse nationaliteit (aangezien je dan seks voor het huwelijk moet hebben en dat is haram (onrein, verboden). Dus dat is wat mij te doen staat, eerst baby’s en daarna pas trouwen. Op die manier zullen mijn kinderen hier geen last van hebben.

Een e-mail naar meneer Wilders

Toen ik een jaar of 16 was, was de discussie in de Tweede kamer nog steeds in volle gang. Zelf had ik op dat moment alle contacten gebroken met mijn vader en was ik nog zoekende naar een afsluiting van dit alles. Wat is er dan een betere afsluiting dan het volledig breken met mijn Marokkaanse afkomst?

Dus ik had besloten om meneer Wilders een mailtje te sturen, via zijn website kon ik een contact formulier invullen met daarin mijn vraag/probleem. Namelijk dat ik heel graag van mijn dubbele nationaliteit af wou, maar dat dat niet kon en dat ik daar graag hulp bij zou willen of advies. Ik weet niet meer letterlijk wat ik heb getypt, maar ik kan me herinneren dat het een vrij lang bericht was waarin ik de hele situatie uitlegde waar ik mij op dat moment in bevond (en geloof me, dat was een enorm lang en gecompliceerd verhaal). Helaas heb ik hier nooit bericht over terug gehad, niet van hem of van zijn partij.

Het was ook niet dat ik een bevestiging nodig had dat de PVV alleen maar praatjes heeft en geen daden, maar het voordeel van de twijfel wat ze nog hadden, was op dat moment helemaal verdwenen.

Lobbyen in Marokko

In het artikel van afgelopen week, bespreek Wilders wel eindelijk over dit fenomeen en hij heeft er een oplossing voor ook nog: “Zij zouden dan bijvoorbeeld een keer naar Marokko moeten gaan en daar moeten lobbyen bij de Marokkaanse wetgever om die wet te veranderen. Het kan niet zo zijn dat wij onze mogelijkheden tot wetgeving laten vetoën door een derde land.”
Zie je het al voor je? Ik met een rugzakje naar Marokko, een land waar ik nog nooit ben geweest en waar ik de taal niet van spreek, met uitzondering van enkele kinderlijke zinnen zoals ‘Geef me een kusje’ en ‘Ik wil eten’. Ow ja, niet te vergeten dat ik in de ziektewet zit (dus tijd genoeg), maar er dus geen financiële middelen voor heb om dat te realiseren en vanwege het feit dat ik een vrouw ben, want dat zullen ze meteen serieus nemen en dan speciaal voor mij hun wet aanpassen.

Ik vind het dan wel mooi dat meneer Wilders er vanuit gaat dat iedereen dezelfde arrogantie heeft als hijzelf. Soms zou ik willen dat ik zijn zelfvertrouwen had, maar dan kijk ik in de spiegel, zie ik mijn mooie bos donkere krullen en dank ik God (of Allah, om in het thema te blijven) dat ik niet zo ben als hij.

Ik zie mijn dubbele nationaliteit altijd al als wc papier wat onder je schoen blijft plakken. In eerste instantie heb je helemaal niet door dat het daar zit, totdat iemand je erop wijst. En zodra je het probeert te verwijderen met je andere voet, plakt het weer aan je andere voet en ga zo maar door. Wat ik ook probeer, ik kom er gewoon niet vanaf.

En net wanneer ik er vrede mee begin te krijgen, gebeurt er altijd wel weer iets dat ik even baal van onze maatschappij. Of het nu een racistische dokter is, een bizarre vragenlijst van de gemeente over het leven als allochtone vrouw of altijd maar moeten verantwoorden dat ik wel drink en alles eet wat ik wil eten. Of inderdaad weer zo’n artikel van zo’n stomme politicus die even wilt bepalen of ik wel of niet mag stemmen, alsof ik geen stem heb? (En ja, dit zijn allemaal dingen die mij daadwerkelijk zijn overkomen).

Wat vinden jullie hier nu van? Het is trouwens ook voor mij de eerste keer dat ik een meer politiek geladen bericht schrijf, dus ik ben ook erg benieuwd of jullie dit interessant vinden om te lezen en of jullie hier meer van zouden willen zien terugkomen.

Wil je het artikel van RTLnieuws lezen? Dan kan dat hier.