Een hoofd vol chaos

Ik ben altijd wel iets chaotisch geweest als persoon, ik ben absoluut niet netjes of precies. Dat weet ik ook van mezelf en ik zal mij ook echt nooit anders voordoen. Alleen soms werkt die chaos mijzelf tegen in mijn leven en het lijkt net alsof ik nu in een fase vol chaos zit. Wellicht niet aan de buitenkant te zien, maar van binnen ga ik stuk.

Ik wil namelijk zó graag, ik wil zó graag zo veel en het liefste zo snel mogelijk. En ik weet dat mijn doelen pas worden bereikt door hard te werken, iets waar ik absoluut niet vies van ben. Ik werk graag hard (soms iets te hard dan goed voor me is) en als ik iets doe, doe ik dat met volle 140%. Alleen zit ik momenteel in een tussenfase, ik wil wel, maar ik kan niet. Elke keer loop ik met mijn kop weer tegen een muur aan en voel ik me een ‘failure’.

Niet meer zwaar depressief, maar nog steeds niet beter

Mijn hoofd zit vol ideeën, het worden er elke dag meer, maar mijn vorige ideeën afmaken lukt mij niet. Zo heb ik nog diverse schilderijen en tekeningen in de planning staan, allerlei YouTube video’s in de maak (sommigen al gefilmd, anderen nog niet), mega veel blog ideeën en nog een paar DIY projecten waar ik mezelf maar niet aan kan toe zetten om ermee te beginnen. En dit is nog maar een tipje van de sluier.

De man met de hamer

Ik heb ideeën en tijd genoeg. Dus waarom lukt het niet? Nou… zoals Gordon zou zeggen: ‘Ik heb er de kracht niet voor.’
Hoezeer ik het graag zou willen, mijn dagen zijn nog beperkt ingedeeld. Ik kan nog geen 8 intensieve werkuren investeren. Mocht ik namelijk een dag hebben dat het me wel lukt, dan komt de man met de hamer de volgende dag op bezoek. Het voelt alsof ik elke keer weer keihard op m’n plaat ga en vervolgens weer moet proberen omhoog te kruipen. En ik kan jullie niet uitleggen in woorden hoeveel energie dat steeds kost.

Het gevoel van niet goed genoeg zijn

Mijn denkfout is, dat ik steeds het gevoel heb dat ik niet goed genoeg ben. Niet goed genoeg als persoon, niet goed genoeg artistiek, ik moet een betere vriendin zijn, een betere (klein)dochter en een beter persoon.
En ja… ik weet dat dit stomme gedachtes / gevoelens zijn, maar ze zitten diep. Sinds kleine af aan heb ik al te horen gekregen dat ik er niet toe deed. Mijn vader wees mij af, omdat ik geen moslima ben en mijn ouders (moeder en stiefvader) gaven mij ook steeds het gevoel dat ik een vervelende / lastige puber was. Iets wat nog steeds regelmatig tijdens gesprekken benadrukt wordt, terwijl ik nu ook weet (dankzij mijn therapie) waarom ik zo was en waarom ik bepaalde keuzes toentertijd heb gemaakt.
Al moet ik wel zeggen dat mijn stiefvader de laatste jaren steeds meer zijn best doet om mij wel het gevoel te geven dat hij trots op mij is. Iets waarvan ik denk dat hij niet eens doorheeft wat voor (positieve) impact op mij heeft, maar elke keer als hij en ik zo’n moment hebben, barst ik daarna in tranen uit.

En hoewel het lang geleden is, het blijft voelen alsof het gisteren was. Het gevoel van onbegrip en afwijzing blijven sterk aanwezig, dat wat zij vroeger deden, doe ik nu bij mezelf.

Een klein kind

Wellicht dat ik daarom soms ook extra bevestiging nodig heb, dat ik 10 keer moet horen dat ik goed bezig ben, voordat ik het überhaupt een kans wil geven om het te geloven. En zelfs dan geloof ik ze eigenlijk niet.
Toen ik vorig jaar ziek werd, heb ik Wouter ook aangegeven dat ik behoefte had aan extra bevestiging voor mijn bezigheden. Of het nu een keer stofzuigen was, of een tekening wat ik had gemaakt. Je kunt het vergelijken als een klein kind dat naar je toekomt met een zelfgemaakt tekening en jij daarop zegt:

‘Hey, dat heb jij mooi gemaakt zeg! Wat goed van jou!’

Ik weet dat het stom klinkt en misschien zelfs belachelijk, maar daar heb ik behoefte aan. In de hoop dat als ik dat hoor van een ander, ik het wellicht ook zelf ga geloven.

Vertrouwen op mensen

Iets wat ik wel van het afgelopen jaar heb geleerd, is dat ik mij bezig moet houden met feiten. Dat wanneer iemand tegen mij zegt dat ze iets mooi vinden, ik ze gewoon moet geloven en dat voor waarheid moet aannemen. Zodat, zodra ik een duister moment heb, ik kan terugpakken op de feiten wat er daadwerkelijk gezegd zijn geworden. Geloof me, ik heb hier nog steeds moeite mee en er zijn genoeg momenten dat ik vergeet, maar het is wel een fijne tip waar ik tot nu toe veel aan heb gehad.
Al zit ik dan wel als een of andere gek tegen mezelf te praten om mezelf te overtuigen. Maar goed.. daar kan ik gelukkig wel om lachen.

Goedkeuring om rustig aan te doen

Omdat ik steeds het gevoel heb dat ik faal, heb ik dus ook erg veel moeite om verplicht rustig aan te doen of toe te geven als ik helemaal op ben.
Zodra Wouter mij bijvoorbeeld helpt met het huishouden, voel ik me schuldig en ben ik bang dat ik lui overkom omdat ik op dat moment even 15 min op de bank lig. Wat gek is, aangezien hij dat alleen maar doet om mij te helpen, maar het monstertje in mij gebruikt juist die momenten om mij te zeggen dat ik een mislukking ben en lui, en dat ik me aanstel. Want voor mijn gevoel moet ik hetzelfde kunnen, ik moet zelf het huishouden doen, voor de dieren zorgen en daarnaast creatief zijn.

Een ander perspectief

Toevallig zei mijn psycholoog afgelopen week dat ik moet proberen te kijken met frisse ogen naar de situatie. Niet zo streng zijn voor mezelf door steeds een trap na te geven, maar het eens bekijken alsof een vriendin in deze situatie zit. Wat zou ik dan zeggen tegen haar?
En daar heeft ze gelijk in, als het iemand anders zou zijn met deze gedachtes, zou ik veel liever en begripvoller zijn. Iets waar ik mezelf nu dus ook iedere dag aan moet helpen herinneren.

Een kijkje in mijn hoofd

Het was alweer een tijdje geleden dat ik echt heb geschreven over hoe ik mij voel op dit moment, aan de ene kant omdat ik niet wist waar ik het over moest hebben en aan de andere kant omdat ik niet wist hoe ik het moest verwoorden. Dus bij deze: chaos. Wellicht dat dit artikel ook een beetje chaotisch is, maar dan zie je tenminste meteen hoe mijn hoofd werkt.

Kennen jullie dat gevoel wat ik bedoel? Dat je probeert om te zwemmen in het diepe, vervolgens in paniek raakt, vergeet hoe je moet zwemmen en uiteindelijk het gevoel krijgt dat je verdrinkt? Alsof je onder water probeert adem te halen. Dat is een beetje hoe ik me voel het afgelopen 1,5 jaar. En eerlijk gezegd begin ik dit echt beu te worden, maar ik ga door. Voor jullie, maar voornamelijk voor mezelf. En onthoudt: als ik het kan, kunnen jullie het ook!

Hoe gaan jullie om met dit soort momenten? Wellicht dat we van elkaar kunnen leren.