Interview – The Stubborn Way – Een nieuw perspectief
Als blogger lees ik graag ook andere blogs, deels uit interesse en deels om te kijken hoe hun dat nu allemaal doen. Over het algemeen zijn er voornamelijk ‘leuke’ Bloggers. Mensen die praten over de leuke dingen in hun leven of over de leuke producten die zij gekocht hebben, wat ik trouwens ook erg leuk vind om te lezen. Over de donkere zijde van het leven, wordt niet vaak / snel geschreven, waarschijnlijk uit schaamte of uit taboe. Zoals jullie weten is dat ook één van de redenen waarom ik ben begonnen met bloggen. Hoe heerlijk is het dan als je een (enigszins soortgelijk) lotgenootje tegenkomt?
Toen ik ‘The Stubborn Way’ tegen kwam, was ik aangenaam verrast. Niet vanwege het onderwerp waar ze over schijft (want dat is alles behalve aangenaam), maar vanwege de moed die ik in haar zag en wellicht ook enigszins herkende. Ik liet haar vervolgens een berichtje achter dat ik als ‘mede-dark-side-blogger’ haar erg stoer vond en een lotgenootje in haar zag. Vervolgens kwam zij met het idee om elkaar te interviewen en dat vervolgens met onze lezers te delen. Zoals zij namelijk ook op haar blog zegt:
‘Mentale gezondheid gaat ons allemaal aan’
Hier lees je mijn interview aan haar, wil je ook haar interview aan mij lezen? Dan kan dat via deze link.
Wie ben jij?
Ik ben Anna, 27 jaar oud en ik blog over het verlies van mijn partner door zelfmoord. Hierdoor hoop ik lotgenoten (h)erkenning te kunnen geven en daarnaast is het schrijven ook een beetje mijn uitlaatklep.
(in haar about me pagina lees je meer over Anna)
Hoe zou jij je vriendin omschrijven?
Ze is heel zorgzaam geweest en super grappig. Ze heeft nooit geoordeeld, vond het heel belangrijk dat mensen zichzelf konden zijn.
Wellicht een heftige vraag, maar zag je het aankomen of was het volledig onverwachts?
Terwijl het niet helemaal onverwachts was, was het toch verrassender dan ik had gedacht. Ook al weet je dat er een mogelijkheid is, is het ook heel onwerkelijk dat het daadwerkelijk echt is gebeurd.
Het is nog vrij vers allemaal, hoe is het leven nu?
Het leven gaat gewoon verder, of ik het nou wil of niet. Ik mis haar iedere dag. Ook al geloofde ik er in het begin niet in, ik merk en zie wel dat de pijn minder word.
Mijn zicht op de wereld is wel erg veranderd, oftewel, is eigenlijk nog steeds aan het veranderen. Als je een geliefde verliest, die nog niet had moeten gaan, dan vraag je je af wat eigenlijk belangrijk is in het leven. Je realiseert dat het leven niet oneindig is en mogelijk veel korter dan je verwacht. En dan kom je tot de conclusie dat je veel beter moet nadenken over wat je eigenlijk wilt in het leven. Daar ben ik momenteel erg mee bezig.
Waarom ben je gaan bloggen?
Schrijven helpt me mijn gedachten te ordenen, eigenlijk een stuk verwerking. Ik publiceer mijn verhalen, omdat ik vind dat er veel te weinig over suïcide wordt gepraat. Nadat ik was begonnen met bloggen, kreeg ik links en rechts berichtjes van mensen die herkenning konden vinden in wat ik schreef. Dit vind ik zó mooi!
Je blogt anoniem, waarom is dat?
Ik schrijf anoniem (naja, semi-anoniem eigenlijk), omdat ik niet alleen mijn persoonlijk verhaal wil vertellen. En daarnaast vind ik, dat het internet niet alles moet weten.
Het valt me op dat je in je blog voornamelijk praat over ‘suïcide’, mag ik je vragen waarom je specifiek dat woord gebruikt en geen zelfmoord of zelfdoding gebruikt?
Dat heef eigenlijk geen specifieke reden. Ik ben uit Duitsland, dus misschien komt het omdat Nederlands niet mijn moedertaal is. Of wellicht omdat dat ik veel over zelfdoding heb gelezen en in vakbladen en boeken wordt vaker het woord suïcide gebruikt.
Hoe denk je dat je toekomst eruit zal zien?
Ik heb echt geen idee. Alle plannen die ik had gemaakt, sloten haar ook in. Dus ik moet nu kijken wat ik met mijn leven eigenlijk wil. Zoals ik boven al schreef, heb ik een heel nieuw zicht op de dingen in mijn leven gekregen.
Als je nog iets tegen haar zou kunnen zeggen, wat zou dat dan zijn?
Dat is heel moeilijk. Iedere week is het iets anders wat ik haar zo graag nog zou willen zeggen, maar ik denk dat ik haar vooral een dikke knuffel zou willen geven en tegen haar zou zeggen “Het is ok, ik begrijp het”.
Is er nog iets wat je kwijt wilt aan onze lezers?
Laat diegene van wie je houdt dat ook weten. Dat het überhaupt kan, is veel waardevoller en specialer dan je misschien denkt.
Waarom een interview?
Zoals jullie weten ben ik vorig jaar zelf suïcidaal geworden en is het bijna kantje boord gegaan. Nu ben ik gelukkig al wat stappen verder en ben ik blij dat ik uiteindelijk niet die keuze heb gemaakt, aangezien er geen weg terug zou zijn geweest. Maar wat nu als ik dat wel had gedaan? Daarom vind ik het perspectief van Anna zo interessant en nodig om met jullie te delen.
Jullie kunnen je wel voorstellen dat die duistere fase in mijn leven allesbehalve makkelijk is geweest voor Wouter om hier mee om te gaan. Het feit dat hij hierdoor een Burn-out heeft gekregen, spreekt boekdelen. Zowel Wouter als ik, zijn het taboe rondom depressie en zelfmoord beu. Mensen vragen al zelden aan mij hoe het met me gaat, maar de partner wordt eigenlijk altijd vergeten. Het is niet gemakkelijk om met een labiel persoon samen te leven en te verzorgen. Een lange tijd heeft onze relatie meer een verzorger-verzorgende verhouding gehad, dan iets anders. Nu zijn we langzaam aan het werken om die verhoudingen weer ‘gezond’ te krijgen.
Daarom leek het mij juist interessant om Anna te interviewen, juist omdat het een volledig (onbekend) perspectief is, maar net zo belangrijk als die van mij. Ik ben trouwens ook al een tijdje aan het denken om Wouter wellicht te interviewen over zijn kant van het verhaal, dus laat me weten als dat iets is wat jullie interessant lijkt om te lezen.
Niet iedereen is even open
Hoewel Anna en ik allebei praten over onze ervaringen rondom depressie, heb ik wel gemerkt dat ook in openlijkheid gradaties zijn. In totaal had ik haar een vragenlijst met 18 vragen gestuurd, sommigen wat directer en heftiger dan anderen. Hierbij had ik van te voren al een vermoeden dat niet alle vragen even prettig waren om te beantwoorden en heb ik haar (natuurlijk) de vrijheid gegeven om alleen de vragen te beantwoorden waar zij zich prettig bij voelde. Gelukkig heeft ze dat ook gedaan, het was namelijk nooit mijn insteek om iemand te dwingen om alles op het internet te delen als diegene zich daar niet prettig bij voelt. Zoals ze zelf ook zegt:
‘Het internet hoeft niet alles te weten.’
En hoewel ik hartstikke veel respect voor haar heb hierover, merk ik dat ik deze insteek niet heb en dat is ook prima. We zijn tenslotte allemaal anders. Ik ben altijd al een open boek geweest, ook voordat ik ziek werd, dus het was voor mij ook een logisch gevolg om hier open over te praten.
Hoe meer ik trouwens nadenk over het leven, hoe meer ik er achter kom dat het belangrijk is om je eigen stempel op de aarde achter te laten, ongeacht klein of groot. Zolang die basis er maar is, is het goed. Daarom vind ik Anna gewoon een stoere chick en hoop ik dat ze uiteindelijk vind waar ze naar op zoek is.
Volg ‘The Stubborn Way’ op social media
Om op de hoogte te blijven van haar blog kun je haar volgen op diverse social media kanalen.
Ow… en nu we toch bezig zijn, volg je mij nog niet, maar vind je mijn blogs wel leuk / interessant om te lezen? Dan zou ik het hartstikke leuk vinden als je mij ook zou volgen op mijn social media kanalen.
Vond je dit een leuk / interessant artikel, of vond je het helemaal niks? Laat het me dan weten in de comments. Mocht je het ook interessant vinden om Wouters perspectief te lezen rondom mijn / onze depressie, dan hoor ik het natuurlijk graag. Ik wil namelijk geen content maken waar jullie niks aan vinden.
Heb je nog niet Anna’s interview aan mij gelezen? Dan raadt ik je ten zeerste aan om dat te doen (dat kan via deze link).
