Even genieten: Het leven van een poezenmoeder

Aangezien ik al mijn leed al met jullie deel, leek het me nu (in het nieuwe jaar) tijd om ook mijn lief met jullie te delen. Daarom heb ik een nieuwe mini reeks bedacht genaamd ‘Even Genieten’. In deze (komende) artikelen neem ik jullie mee naar de speciale plekjes in mijn hart. En wat is dan een betere plek om te beginnen dan het stukje wat de meeste plek in mijn hart in bezit neemt?

Mijn beesten zijn mijn alles, ze troosten mij in zware tijden en we kunnen altijd met elkaar lachen, spelen en gek doen. Ik koester hun onvoorwaardelijke liefde in mijn hart, en ik denk dat zij dat ook wel bij mij hebben. Daarom leek het me leuk voor jullie om iets meer te weten te komen over mijn beestenbende: 2 lapjeskatten genaamd Vlok en Red en onze bruine labrador pup genaamd Noortje. Alle drie heel anders, maar alle drie even bijzonder op hun eigen manier. In dit artikel heb ik het over het leven als poezenmoeder, aangezien ik merkte dat een artikel over hun alle drie tegelijkertijd wel heel erg lang zou worden.

Konden ze maar voor altijd zo klein blijven Links: Vlok Rechts: Red

De poezenbeestjes

Onze poezenbeestjes worden ook wel samen Jut en Jul genoemd, want altijd als er iets te onderzoeken is dan doen ze dat samen. Wat eigenlijk ook wel logisch is aangezien ze alleen elkaar hebben gehad. Vlok en Red zijn namelijk gevonden in een doos en vervolgens door een gastouder opgevangen van de dierenbescherming, daarna hebben ze bij ons hun voor altijd huisje gevonden.

Hier waren de dames pas enkele weekjes oud, bij hun lieve gastouder

Vanaf het eerste moment dat ik Vlok zag, was ik op slag verliefd (er waren toen trouwens eigenlijk helemaal geen plannen om een kat te adopteren). Ze spinde meteen toen ik haar vastpakte en het was liefde op het eerste gezicht. Ik had ook trouwens voor mijn gevoel nog nooit zoiets heerlijks geroken. Het ontbreken van de plannen was niet meer van toepassing, zij hoorde gewoon bij mij en niets of niemand kon dat nog tegenhouden, zelfs Wouter niet.
Het was ook vanaf moment één duidelijk dat deze twee zusjes bij elkaar hoorden, ze haalden steun uit elkaar en moesten dus ook samen geplaatst worden. Al was het op dat moment wel nog heel moeilijk om een connectie met Red te krijgen, zij was namelijk vanaf moment één al een boze kitten. Gefrustreerd om het leed wat haar was aangedaan, wellicht dat dat me in haar aansprak. Twee gewonden zielen die per toeval bij elkaar terecht zijn gekomen.
Maar dat was het eigenlijk, ik kwam, ik zag en ik werd verliefd. Toentertijd moest ik Wouter nog overtuigen dat we gemakkelijk twee poezen konden veroorloven en onderhouden, aangezien we toen net twee maanden samenwoonden, hij nog studeerde en ik als enige verantwoordelijk was voor het inkomen. Maar een excel sheet later en een aantal heftige(van mijn kant) gepassioneerde discussies kon hij geen nee meer tegen mij zeggen. En nu… ruim 2,5 jaar later, lijkt het alsof ze er altijd al zijn geweest.

The same, but different, but the same.

Wanneer wij mensen op bezoek hebben, vragen ze altijd over de poezen wie wie nu eigenlijk is. Persoonlijk vind ik het een gekke vraag, aangezien ze voor mij heel verschillend zijn. Maar dat zal hetzelfde zijn wat altijd wordt gezegd als ‘vreemde’ etniciteiten allemaal volgens anderen op elkaar lijken.
Vlok is namelijk gemakkelijk te herkennen aan haar twee zwarte vlekken op haar gezicht, op ieder oog één. Daarnaast heeft ze een oranje ketting aan de bovenkant van haar nek en heeft ze over het algemeen iets meer oranje vlekken over haar lichaam lopen. Red heeft één zwarte vlek op haar kleinere gezicht, een zwarte enkelband en over haar lichaam ook wat meer zwart. Als poezenmoeder kan ik doorgaan met nog meer verschillen tussen deze twee dames, maar jullie snappen wat ik bedoel. Maar in het gedrag merk je de grote verschillen

Red

Elke avond slaapt ze bij ons op de slaapkamer. Dit was een schilpad waar ze in kon kruipen, maar na overleg vond ze het toch beter om er bovenop te liggen.

Red is mijn stalkerpoes, mijn kletskous en mijn verlegen knuffelaar. Elke ochtend komt ze me wakker maken met geklets, gespin, knuffels en kammen door mijn haar als ik nog slaap. Vervolgens verteld ze over haar avonturen in haar dromen die nacht en wat ze verder nog heeft uitgespookt. Ow en voordat jullie denken dat ik (nog) gekker ben, het is niet dat ik ‘stemmen’ hoor, maar ze mauwt echt constant, soms lang, soms kort en soms klinkt ze net als een aapje.
Vanaf het begin is ze een avonturiertje, dat zag ik al de eerste keer dat ik haar zag. En dat is nooit veranderd. Wat wel heel erg is veranderd is haar schuwheid, in het begin was het een kat waar geen contact mee mogelijk was. Ze was erg schuw en bang en wist niet echt wat ze daarmee aan moest. Maar nu, na zoveel jaar later en heel veel energie en moeite, is ze volledig omgedraaid. Red is namelijk GEK op eten en spelen! Als zij bijvoorbeeld wilt spelen als het even niet uitkomt, dat gaat ze vervelen en zeuren (heel hard mauwen) om haar zin te krijgen. Geen idee of ze nu voor jullie overkomt als een hele lastige kat, maar ze is echt een schattebout. Ow, en ze kan apporteren! Dat kan ik natuurlijk niet vergeten in haar omschrijving.
Omdat in het begin mijn gevoelens voor Vlok zo sterk waren, was ik bang dat ik nooit die gevoelens zou krijgen voor Red. Maar (gelukkig) is niets minder waar. Mijn band met haar groeide met de tijd en werd alsmaar sterker. Het afgelopen jaar was zij ook de poes die mij door alles heeft doorgehaald, die mij troostte wanneer ik verdrietig was, en mij altijd wel liet glimlachen door haar geklets de hele dag door.

Vlok

Is dit niet het meest schattige koppie wat er is?

Vlok noem ik al vanaf het begin mijn vriendinnetje, aangezien ze enorm zachtaardig van karakter is. Ze is niet zo ondeugend of lenig als haar zus (al is ze er wel altijd bij om te kijken), maar ze is gek om buiten te zijn. Ofja.. buiten… op het balkon. Voor haar zou ik ook graag een huisje willen met een tuin, zodat ze lekker altijd van het zonnetje kan genieten. Vlok is zo gek op buiten, dat ze altijd bij de ramen en deuren gaat zeuren dat ze naar buiten wilt en vervolgens heel hard gaat mauwen / zeuren en op het glas gaat krabben met haar pootjes. Ow en ze heeft de laatste tijd iets nieuws (sinds de puppy) en dat is dat ze gaat mauwen, je vervolgens haar achterna moet lopen en dat laat ze zien wat ze vervolgens wilt doen. Soms is dat een snoepje in de keuken, maar meestal wilt ze knuffelen en kroelen op het kantoor van Wouter. Het is ook niet mogelijk om iets nuttigs te doen achter de computer als Vlok in haar hoofd heeft dat ze aandacht wilt, ze gaat door en geeft niet op. Wouter vind het soms vervelend, maar aan de andere kant kunnen we er allebei ook heel erg lachen om onze diva.
Een ander groot verschil met Red is dat Vlok wel op ons komt liggen, zij is altijd al wat gemakkelijk geweest in de omgang met mensen vergeleken haar zus. Met vreemden vind ze de aandacht niet zozeer leuk, maar ze tolereert het. Wat (in mijn mening) ook een mooie indicatie is van haar goedhartigheid. Ow en wanneer ze lekker op je komt liggen en met je gaat kroelen, heeft ze de meest zachtaardige blik die ik ook heb gezien. Ultiem genieten, voor zowel haar als voor mij.

Toen ze klein waren raakten ze elkaar nooit uit het oog. Waar de een was, was de ander. Gelukkig zijn ze nu net zo graag bij ons.

De miepen verbazen mij eigenlijk altijd over hun intelligentie, ze zijn veel slimmer dan ik had gedacht en verassen me nog steeds iedere dag met iets nieuws wat ze hebben ontdekt. Ik voel me ook echt een poezenmoeder, verliefd op haar eigen ‘kinderen’. Ik kan uren over ze door blijven gaan, maar dit leek me wel een leuke introductie om mee te beginnen.

Laat me weten of jullie dit een leuk artikel vinden en of jullie graag ook zoiets zouden willen lezen over ons choco diva Noortje. Wat zijn jullie leukste avonturen met jullie huisdieren? Laat het me weten in de comments.