Waarom ik schrijf over mijn depressie

Al sinds mijn pubertijd schrijf ik graag van mij af. Het helpt me met relativeren en alles op een plekje te zetten. Maar schrijven kan natuurlijk ook privé. Waarom schrijf ik eigenlijk over mijn depressie op mijn blog? Waarom leidt ik mezelf niet gewoon af met leuke dingen? Waarom stel ik me zo kwetsbaar op? Nou… die antwoorden zijn zo simpel nog niet.

Een tijdje geleden vond ik in een oude koekjestrommel een oude externe harde schijf. Een plaat groter dan mijn hand, 500 Gb en vol gestopt met mijn jeugd. Mappen vol muziek, foto’s met vriendinnen en een mapje met documenten. Geen idee meer hebbende wat ik toentertijd had geschreven, opende ik de map. Het eerste document waar mijn ogen op vielen was genaamd: down. Meteen geïntrigeerd van mijn eigen titel, opende ik het document en las het vervolgens. Terwijl ik las rolden de ene traan na de andere over mijn wangen. Voelde ik me toen al zo? Ik was het zelf helemaal vergeten, maar tijdens het lezen zag ik mijzelf daar zo zitten als toen. Een 14 jarige puber. Natuurlijk hartstikke onzeker, geen idee wie ze was of wat ze wou in het leven. Puur bezig met overleven, om geen pijn aan de wereld te laten zien, maar van binnen compleet gebroken. Deze herinnering deed pijn, maar voelde ook vreemd. Alsof je een bepaalde smaak proeft,  vervolgens wel herkend, maar niet op de naam komt. Herkenbaar… maar ver weg. Ik realiseer me ook nu pas beetje bij beetje hoeveel ik eigenlijk heb weggestopt. Overlevingsmodus aan en zo min mogelijk proberen te voelen. Zo ben ik jaren door het leven gegaan. Overleven, doorgaan, doorbijten, niet aanstellen en doorgaan. Maar ook ik ben maar mens, en mijn verleden heeft zich ingehaald.
Dat is ook de eerste reden waarom ik schrijf, omdat ik niet anders kan. Het helpt me met het relativeren en alles een plekje te geven. Om toch een beetje orde te creëren in een hoofd vol chaos.

Praten (en dus ook schrijven) over mijn depressie vind ik eigenlijk doodeng. Bang dat mensen me verkeerd begrijpen, dat ze me zien als een aansteller, iemand die niks kan hebben, een mislukkeling. En zo zullen er heus wel mensen zijn die dat denken, maar gelukkig leer ik door mijn openheid nu ook juist hele bijzondere mensen kennen. Ik voer bijzondere eerste gesprekken met mensen die een positieve indruk achter laten. Zij bij mij, en wellicht ik ook bij hen. En hoe meer ik met mensen praat, hoe meer ik leer dat we allemaal op elkaar lijken. Onze onzekerheden en angsten komen vaak overeen. Het heeft iets om een lotgenootje te hebben. Om zonder schaamte je onzekerheden en angsten te delen. Juist dat wat je eenzaam kan laten voelen, zorgt dan voor een gevoel van verbondenheid. Ze zeggen ook dat een gezamenlijke vijand zorgt voor een band tussen mensen. Ik zie onzekerheden als onze vijand en het wordt eens tijd dat we niet alleen mr een ‘fantastisch’ leven laten zien aan de buitenwereld, maar gewoon eens eerlijk worden. Want soms… soms is het leven gewoon even kut.

Mijn laatste reden waarom ik schrijf over mijn depressie doet zeker niet te min aan de eerste twee. Namelijk dat er nog steeds een groot taboe en onbegrip heerst over deze ziekte. Gelukkig wordt er inderdaad al wat meer over gepraat in de media, maar naar mijn idee toch nog te weinig. Meelevende reacties van mensen komen minder vaak voor dan je zou denken. Het is een van de dodelijkste ziektes die er is, maar een beterschapskaartje krijg je niet. Een depressie is net zo extreem geestelijk als lichamelijk, maar daar wordt niet over gesproken.
Mensen weten niet dat je tijdens een zware depressie bijna niet kunt lopen omdat je spieren verzuren. Ze weten niet dat praten moeilijk is omdat je niet op de juiste woorden komt en je kaken zich vastklemmen. Dat je je contant alleen voelt en in paniek bent omdat je je zo ongelukkig voelt en niets wat je doet maakt het beter. Ik kan me nog goed herinneren dat ik boodschappen ging doen en niet eens meer wist hoe ik moest lopen en dacht dat iedereen naar me staarde en over me roddelden.
Het is niet alleen maar down voelen. Er komt zoveel meer bij kijken, ik zou er over kunnen blijven doorgaan. Maar het gaat hierom: ik vind het niet leuk om over mijn depressie te schrijven. Ik vind het doodeng om zo kwetsbaar op te stellen. Maar ik vind het nog enger dat het onderschat wordt door de buitenwereld. Ik vind het doodeng dat het niet begrepen wordt. Daarom schrijf ik hier op mijn blog erover. Omdat er over gepraat moet kunnen worden, en al zou ik maar een ietsiepietsie beetje invloed hebben om het taboe te doorbreken, dan doe ik dat met volle macht.

Maar dat zijn ze eigenlijk, mijn drie grootste redenen waarom ik niet alleen maar leuke fun blogs schrijf. Ik schrijf over mijn leven, en mijn leven is niet altijd ‘fantastisch’.

Hoe gaan jullie met je emoties om? Schrijf je ze ook van je af, ga je hardlopen of doe je wat anders?