Liever dan ik dacht

Dat je met een depressie als persoon kunt veranderen, dat wist ik wel. Maar dat ik mezelf op zo’n andere wijze zou gaan leren kennen, had ik echt niet zien aankomen.

Voor zo lang ik me kan herinneren, heb ik altijd al een zwak gehad voor beeldspraak. Waarschijnlijk omdat ik ook veel denk in beelden, zorgde beeldspraak juist voor een gemakkelijke manier van expressie.

Een van mijn eerste beeldspraken is mijn ‘muur-theorie’ geweest omtrent mijn vader. Na zoveel keer gekwetst te worden voor hem begon ik met een muurtje te bouwen om mijn hart. Zolang ik mij maar niet te kwetsbaar deed opstellen, kon ik ook niet gekwetst worden. Maar mijn vader speelt graag met gevoelens van anderen. Tenminste… zo zie ik dat.
Zodra ik in het weekend daar kwam, met mijn muurtje vers in het cement, was hij ongelooflijk lief. Hij zorgde voor me en zei lieve dingen tegen me. En omdat ik het zo graag wou geloven, deed ik dat dus ook. Tot de destructie aan toe. Want dat was het namelijk, een destructieve relatie. Zodra ik weer hoop kreeg in hem en in onze vader-dochter-relatie, ging ik beetje bij beetje mijn muurtje afbouwen. Ik vertrouwde hem, hij was tenslotte mijn vader. Maar het leek net alsof hij het doorhad. Steeds… als na een bepaalde tijd mijn muurtje was afgebroken, sloeg hij weer toe. BAM! Er gebeurde weer iets, een manipulatie, een ruzie, een belediging of een pak slaag. Na een hoop vallen en opstaan, realiseerde ik dat ik hem niet kon vertrouwen. Hij was wel mijn vader, maar niet de vader die ik graag zou willen hebben. Uit zelfbescherming maakte ik mijn muur groter en breder dan ooit tevoren. Niemand zou mij meer zoveel pijn doen.

Zo ben ik ook mijn pubertijd ingegaan, een ware bitch die geen gevoel meer durfde te uiten en maar van zich af beet om zelf niet gebeten te worden. Natuurlijk liep ik niet snel daarna zelf tegen de muur, want zo ben ik eigenlijk niet en zo wou ik eigenlijk ook niet zijn. Maar zelfs toen… steeds als ik me kwetsbaar opstelde, werd ik later ook gekwetst. Of het nu door vrienden of ouders kwam, de pijn was ondraaglijk.

Uiteindelijk heb ik een soort balans gezocht, kwetsbaar opstellen naar mijn dierbaren was mogelijk, maar tot zekere hoogte. Op die manier kon ik overleven, maar of ik echt gelukkig was? Dat is een geheel andere vraag.

En hier zit ik dan: in het begin van mijn leven, werkend aan mijn toekomst, proberen te overleven in het nu, door het verleden te verwerken. En weet je wat ik me nu opeens realiseer? Dat ik eigenlijk veel liever ben dan ik dacht. Juist door mijn blog en deze ziekte stel ik me kwetsbaar en open op, en de reacties die ik krijg zijn mooier dan wat ik ooit had gedroomd. Ik ben een zorgzaam en lief mens, ik ben trouw en heb een veel te groot hart. Maar deze realisatie is heel erg vreemd voor mij en ik realiseer me ook dat ik deze kant voorheen nooit echt heb durven te uiten.

Maar dit ben ik. De mensen die mij hebben gekwetst zijn niet meer in mijn leven. In plaats van kwetsbaar opstellen en pijn lijden, is het nu kwetsbaar opstellen en juist mooie dingen ervoor terug krijgen. Als dat geen goede switch is in het leven, dan weet ik het ook niet meer!