Vaderdag
Heel internet staat er vol mee. Social media wordt volgegooid vandaag met blije vaders en dankbare kinderen voor hun vader. Allemaal leuke foto’s van kadootjes, gedichtjes en een grote glimlach. Kleine kinderen die op school een gedichtje hebben voorgelezen en deze met ontbijt op bed voordragen om vervolgens lekker even bij papa in bed te kruipen. Tenminste.. dat is hoe ik me dat altijd al heb voorgesteld.
Voor zo lang als ik me kan herinneren was Vaderdag geen leuke dag. Op de basisschool begon je al enkele weken van te voren met knutselen om iets bijzonders te maken voor je vader. Een stropdas gemaakt van klei, een geschilderde steen met een foto, een tekening van jezelf met papa. En hoewel dit voor de meeste een van de leukste knutselmomenten was van het jaar, kreeg ik altijd buikpijn van de gedachte alleen al.
Mijn vader deed er niet aan. Hij was nooit dankbaar of blij als hij iets kreeg. Hij was nooit trots voor de moeite die ik erin had gestopt. En soms.. soms was hij er gewoon niet.
Jaren lang heb ik mijn Vaderdag knutselwerken aan mijn opa gegeven, later aan mijn stiefvader. En hoewel mijn relatie met mijn stiefvader toen niet zo heel veel voorstelde, was ik wel blij met het gevoel wat hij me gaf met zijn glimlach na het krijgen van zijn cadeautje. De andere kant van de medaille was dan wel dat zijn dochters vervolgens lekker bij hem in bed kwamen knuffelen terwijl ik vanaf de zijkant toekeek. Eenzaamheid, dat is het gevoel wat ik kreeg met Vaderdag. Het gevoel dat ik nergens bij hoorde, bij niemand werd geaccepteerd. En nog steeds… na al die jaren… krijg ik weer buikpijn op deze dag.
Zal mijn vader nog aan me denken vandaag? Zal hij even menselijk worden en stilstaan bij het verdriet wat hij me heeft aangedaan? En als laatste: zal hij hebben onthouden dat de laatste keer dat ik bij hem thuis was, ook dat met Vaderdag is geweest? Ik betwijfel het. Hoewel hij een vader is, is hij meer bezig met zijn eigen wereld in plaats van de wereld van zijn kinderen. Laat staan de wereld die hij voor hun kapot heeft gemaakt.
Als ik zo terugdenk aan die tijd, kan ik gewoon geen leuke Vaderdag herinneren. Ik weet niet of ik die heb weggestopt om te overleven of dat die er ook nooit zijn geweest. Helaas is dat ook een vraag wat ik nooit beantwoord zal krijgen. In ieder geval niet van hem. Maar zo zijn er wel meerdere dingen die ik dankzij hem nooit te weten zal komen.
En hoe gek het wellicht ook klinkt, toch mis ik mijn vader op een dag als deze. Al denk ik niet dat ik hem specifiek mis zoals hij is als persoon, maar het idee van een vader op Vaderdag. Een vader die ik wel ontbijt op bed kan brengen en daarna bij hem erbij liggen om even te knuffelen.
Ja zelfs nu.. met 25 jaar oud.. zou ik nog steeds graag een versje willen voorlezen en papa’s kleine meid willen zijn. Maar helaas, het is een droom. Een droom van een kleine krullenbol. En daar houden we het ook bij.
